مناظره قواعد خاص خود را دارد
مناظره قواعد خاص خود را دارد
«مناظره قواعد خاص خود را دارد»
۱:حدودا هفته گذشته عزیزی برای من پیام فرستاد که آیا حاضر به مناظره هستم؟
در پاسخ عرض کردم بله البته در باب چه موضوعی و با کدام یک از دوستان و بالطبع در چه زمانی؟
دوست عزیز من فرمود: شما بفرمایید که در چه موضوعی مناظره کنیم ، زمانش هم با شما و ما فراخوان میدهیم ، اگر کسی اعلام آمادگی کرد که من مجری خواهم بود و در غیر این صورت خودم به این مناظره ورود می کنم.
یه لحظه به دوران نوجوانی و یاد کرکری خواندهای آن روزها افتادم.برای آن دوست پیام دادم برادر مگر دعوا داریم که اینگونه مرا به صحنه نبرد دعوت می کنی.!؟
در نهایت بنا شد تا در مورد اسلام رحمانی و اسلام ناب محمدی به مناظره بنشینیم.من نیز زمان آنرا معین کردم. روز موعود فرا رسید که پیامی آمد مبنی بر اینکه دوست عزیزمان در نقطه ای هستند که نت ایشان ضعیف است و اجازه اجرا را نمی دهد. هرچند به ظاهر طرف مناظره مشخص نبود . اما همان روز یکی از دوستان پیامی فرستاد که حاضر است تا در موضوع ورود کند (مدتها بود که هردو به دنبال یک فصل مشترک برای گفتگو می گشتیم). اما ، از من خواست تا فعلا حرفی از ایشان به میان نیاد و ببینیم که چه کسی اعلام آمادگی می کند.
آنشب برنامه مناظره انجام نشد به روزی دیگر موکول شد و باز هم همان حکایت.
دوست عزیزم چند نکته که بارها هم در مذاکرات تلفنی فی مابین به آن تاکید کردم را مجدد یادآور می شوم.
«مناظره شرایط و آداب خاص خود را دارد»
برای محیا کردن یک مناظره و یا گفتگوی چالشی اولا کلیت سر فصل مناظره باید به تایید جمع به نظاره نشسته رسیده باشد تا آنها نیز بدانند که طرفین مناظره در کدام نقطه ایستاده اند.
زمان مناظره باید مشخص شود تا همگی خود را ملزم به حضور و رعایت آن بدانیم و بر آن مبنا برنامه ریزی کنیم.
طرف مقابل مناظره نیز باید مشخص گردد تا بدین گونه طرفین شناختی اولیه از هم داشته باشند .
که خب در این دو بار متاسفانه این امر محیا نشد ، هرچند که می گویند :تا سه نشه بازی نشه و من امیدوارم در سومین مرتبه این موارد رعایت گردد.
اما در باب موضوعی که عنوان شد برای مناظره لازم میدانم ابتدا دوستان عزیز مشی فکری مرا بدانند و بعد از آن انشاءالله زمانی مشخص گردد تا با دوستان به مناظره بنشینیم.
تاریخ پس از انقلاب را ورق می زدم و حیرتا که ۳۷ قرایت این چنینی از اسلام در جمهوری اسلامی ایران تعریف شده. گویی اسلام دست آویز و وسیله ای بوده تا هر سال یک قرائت از آن را عرضه کنیم تا بتوانیم جایگاه خود را مستحکم تر از قبل کنیم.
«اسلام ، اسلام است».
اسلام ، تنها و تنها یک قرایت دارد و ان
اسلامی ست که حضرت رسول آنرا ختم کرده همان اسلامی که با آدم ابوالبشر آغاز و با محمد نبی خاتمه یافته، و هرگونه قرائتی دیگر از آن انحرافی بیش نیست .
چه اسلام ناب محمدی و چه اسلام رحمانی و یا اسلام ….!!تمامی این قرایتها خروجی جز تفکرات تند و غیر منطقی نخواهد داشت.
لازم به ذکر است که صدهویداست که تمامی تئوریسین‌های این قرائت ها خود را ارجح بر تفکر و تیوری دیگری می دانند اما باید بدانیم که اسلام زیربنا و ریشه درختی ست که فی المثل فقه یکی از شاخه های آنست. ممکن است در مذهب شیعه و در فقه جعفری میان دو مرجع تقلید، در باب یک موضوع دو نظر متفاوت باشد که بسیار هم طبیعی ست ، اما ریشه و زیر بنا یکیست.
۳شهریور ۹۵
مسعود مویوی
